VAN BOEF NAAR BURGER

Ik ben Briddiman, een mens in detentie. Voor degenen die voor het eerst mijn column lezen, ik zit al jaren gedetineerd. Vandaag schrijf ik over de negatieve gedachten en hoe belangrijk mijn omgeving is om mijn detentie een positieve swing te geven.
Ik ontkom niet aan negativiteit, maar ik ga ermee aan de slag. Ik zorg dat ik negativiteit een plaats geef of op afstand houd. Als voorbeeld benoem ik het gemis van mijn kinderen en andersom.

Mijn gevoel zegt: ‘’wees down, blijf piekeren’’, maar ik weet dat mijn detentie zwaarder wordt, oftewel ‘tuchtend’ door detentie. Ik moet sterk blijven, niet alleen lichamelijk maar ook vooral mentaal.

Ik kijk elke week uit naar bezoek en geniet van de momenten dat ik de mensen om mij heen telefonisch spreek. De situatie is wat het is, en niet anders. Laat mij het beste ervan maken. Welk gevoel geef ik hen als ik klaag over hoe kut detentie is of hoe erg ik hun mis? Als zij denken dat ik het zwaar heb geef ik hun extra stress, waardoor ik stress krijg. Daarmee heb ik uiteindelijk alleen mijzelf. Ik moet mij focussen op hoe ik hun trots kan maken in plaats van extra zorgen geef. Het gemis is er nou eenmaal, tjaa.. dat hoort bij een detentie. Ik wil geen medelijden, ik moet zitten, de rechter bepaalde dat. Ik kwam als een boef in detentie, ik ging als mens door mijn detentie en ik verlaat de P.I. als een crime-vrije burger.
Criminaliteit is als een race zonder finish. Je blijft rijden, maar je bereikt niets. Ja, een Pitstop!
Nu zit ik in detentie en kan ik kiezen welke kant ik op wil en wat ik met mijn leven wil en zal bereiken.

Detentie is tijdelijk & ik keer terug in de maatschappij. Maar hoe? Mijn gemoedsrust moet relaxt zijn, detentie is zo zwaar als ik het zelf maak.
Ga ik om met klagers, word ik een klager. Ga ik om met positieve mannen, blijf ik positief.
Ga ik om met praatjesmakers bereik ik niets. Ga ik om met mannen die werken aan hun toekomst, kunnen we van elkaar leren!

‘Welke cijfers er op de bank staan tellen niet.
Met wie ik op mijn bank zit en welke herinneringen ik kan delen tellen uiteindelijk!’

Eenieder heeft zijn of haar talenten, ontplooi ze! Waarom blijf je stil zitten als je vastzit. Ik pak alle cursussen & workshops aan die de P.I. mij aanbiedt. Waarom? Waarom niet!
Beter dan een uur lang Ferrari praatjes aanhoren van boys die rijden met Tram 7. Die snelle pensioenpraatjes brengen je nergens. Je komt straks buiten, lijkt het goed te gaan en kom je weer in detentie. Wie stort voor je? Of wordt het weer een black box? Over 20 jaar sta je op straat, met een biertje in je hand en denk je: ‘’had ik maar’’, ja dan is het te laat! Ik ben een 30’er en ik heb vele jaren verloren. Ik weet dat criminaliteit niet loont.
Als ik na mijn 1ste detentie gewoon had gewerkt had ik nu een koophuis gehad en stond ik klaar voor mijn family & friends.
De keuzes die ik maak tijdens mijn detentie zijn volledig gericht op positiviteit en mijn toekomst. Waar leef ik voor? Hoe kijk ik later terug op mijn leven? Hoe zullen mijn kinderen & familie mij herinneren?
Welke cijfers er op de bank staan tellen niet. Met wie ik op mijn bank zit en welke herinneringen ik kan delen tellen uiteindelijk!

En de maatschappij? Die mag vooroordelen hebben. Maar cru gezegd, dat is niet mijn probleem. De maatschappij werkt niet aan mijn toekomst, dat moet ik zelf doen..

Met love, Briddiman