MIJN OUDERS KEKEN NIET NAAR MIJ OM

Ik heb vroeger een moeilijke jeugd gehad, mijn ouders keken en kijken niet naar mij om. Ik kon doen wat ik wou, naar buiten wanneer ik wilde, met vrienden hangen op straat en kattenkwaad uithalen. Het begon klein, maar ik ben steeds ergere dingen gaan doen en de wijkagenten wisten inmiddels allemaal mijn naam. Later was ik ook geen onbekende bij de politie.

Aangezien mijn ouders niet naar mij omkeken en kijken, kijk ik ook niet naar hun om. Eerlijk gezegd geef ik hun de schuld. Want even serieus…waarom neem je een kind als je hem niet kan opvoeden? In mijn ogen kan dat niet. Misschien heb je geen geld of andere problemen dat snap ik, maar liefde is gratis en zelfs dat kreeg ik niet.

Ik hoor thuis in de bajes want ik heb niet geleerd in de samenleving te leven

Ik hoor hier ook thuis in de bajes, ik kan niet normaal in de samenleving leven, puur omdat ik dat nooit heb geleerd. Ik wil het wel en met de juiste hulp wil ik het een kans geven, maar dan ga ik mijn leven helemaal omdraaien. Niet meer met de mensen omgaan met wie ik buiten omging. Naar een andere stad of zelfs ander land. Ergens waar mensen geen vooroordeel hebben over mij en waar ik mezelf kan bewijzen aan mezelf. Ik heb lang in een put gezeten, maar nu gaat het een paar weken beter. Ik zou normaal gesproken ook nooit iets schrijven, maarja ik wil wel een andere kant van mezelf ontdekken. Ik ga ook proberen uit mijn comfortzone te komen, omdat ik ook niet graag praat met mensen. Het lucht wel op om dit te schrijven en ik hou ervan om verhalen te lezen van andere gedetineerden om te kijken hoe zij de tijd doorbrengen.

Sowieso groetjes aan alle strijders. Ik wil wel anoniem blijven.