IK KWAM VAAK OP RAPPORT, DANKZIJ DAT GING IK BOEKEN LEZEN

Boeken lezen zag ik mezelf niet echt snel doen, ik heb dyslexie en tot mijn 18de werkte ik altijd met mijn handen en daardoor heb ik me nooit echt druk gemaakt over mijn handschrift, spellingsfouten en zinsopbouw.
Boeken lezen stond niet in mijn woordenboek, laat staan dat ik een boek ging lezen. Toen kwam ik in detentie en door het blowen, wat mijn hobby was kwam ik vaker op rapport dan mijn collega’s. Zonder tv achter de deur gaat me goed af, maar ja dat stopt een keer.

Dan ben je uren wakker zonder een doel en daar zit je dan. Mijn buurman komt langs voor een praatje en vraagt wat ik aan het doen ben. Mijn antwoord luidt: Niks.
Hij vraagt me of ik een paar boeken wil lenen. Ik twijfel en zit met mijn dyslexie. Wel heb ik hier alle tijd en zeker als je op rapport zit. Geloof me hoe meer je leest des te beter word je. Okeee doe der dan maar eentje, zeg ik. Hij vraagt de bewaarder om mijn celdeur open te doen en de bewaarder weigert. Mijn buurman komt gelijk met een tekst waarvan de bewaarder geen pap heeft gegeten. Hij zegt namelijk: ‘Deze 18-jarige jongen zit op rapport en heeft dyslexie. Ik heb hem ervan bewust gemaakt dat hij boeken moet gaan lezen om beter te worden. Nu doet hij al dagen niks achter die deur, je wilt hem toch niet gek maken?
Okee okee, als hij jullie aanvalt en opvreet zal ik wel toekijken en als jullie zo doorgaan met mij of mijn medegedetineerden dan eet ik mee.’

De bewaarder reageert niet, terwijl hij normaal altijd zijn antwoord klaar heeft. Ik hoor de treden van de trap en er komt een bewaarder naar boven. Ik denk: Mijn buurman krijgt toch geen rapport, alleen omdat hij mij wou helpen aan boeken? Ik zie niks maar kan wel bijna alles horen. ‘je bent een goed mens’ hoor ik de bewaarder zeggen en dan gaat mijn deur open. Ik krijg 5 boeken, een dikke stapel en ik denk gelijk: wow dit kan ik nooit lezen. Hij zegt nog: ‘die van de Heineken ontvoering is top die moet je echt lezen’. Natuurlijk was dat de dikste van de 5 boeken. Ik lees de tekst op de achterkant en denk: oké oké, vooruit. Ik lees en lees en dan besef ik me dat ik niet meer weet wat ik net heb gelezen. Ik lees de woorden op maar maak er geen zinnen van in mijn hoofd. Ik begin opnieuw en daar begint voor mij een mooi verhaal op papier, dat is een boek.

Ik schrijf nu zelf een boek, wie had dat ooit gedacht. Lezen gaat me nu echt goed af, boven verwachting zelfs. Het schrijven kan nog iets beter, maar is ook positief aan het veranderen en zelfs mijn spelling en zinsopbouw worden beter.

Bedankt buurman, bedankt BAJES! Ook bedank ik, mijn doorzettingsvermogen en mijn eigenwijsheid, want daardoor kreeg ik vaak rapport waardoor ik verplicht was te lezen.

Kadir