ALLES KAN, ZOLANG JE BLIJFT GELOVEN IN JEZELF EN VOL BLIJFT HOUDEN DAT JE HET KAN!!!

Vroeger werden wij denk ik in hokjes geplaatst. Kregen wij geen of weinig kansen om te doen of om te laten zien wat je kan. Misschien kwam dat doordat we niet de juiste connecties, middelen of mentaliteit hadden, of door de fouten die je maakt als je met vrienden bent en die je maakt als je hetzelfde wilt als je middelbare school vrienden uit de andere wijken.

Ik was vastberaden, ik ga het maken met mijn talent. Ik kon voetballen, muziek maken en heren kapsels knippen. Na de middelbare school ben ik vrijwel direct fulltime gaan werken als herenkapper. Na mijn 18e gaf ik mijn voetbal droom op om meer te kunnen werken. Kort na die periode stopte ik ook met blowen om mijn werk serieuzer aan te pakken en me voor te bereiden op het opzetten van een eigen zaak. Stoppen met blowen ging moeizaam. Zo begon ik ook vaker te drinken. En kreeg ik naast de heftige afkickverschijnselen (bekeken voelen, ongemakkelijk in gezelschap voelen en slapeloze nachten), ook het besef dat ik enorm veel tijd had verspild door het blowen.

Ik had een uitlaatklep nodig en besloot weer te gaan voetballen maar brak na twee maanden mijn kuitbeen. Op dat moment had ik het idee dat het niks meer zou worden met mijn leven. Ik begon veel te drinken, weer drugs te verkopen, met been in het gips zonder rijbewijs auto te rijden.

Op koningsnacht reed ik dronken met gips in een gehuurde auto twee fietsers aan op een donkere dijk. Stapte uit, kreeg een woordenwisseling met de rest van hun vrienden en reed weer weg. Aan het einde van de dijk werd ik aangehouden door de politie… Er werd 4 jaar cel geëist, dat werd uiteindelijk 3 jaar.

In de gevangenis kwam ik veel oude vrienden tegen die al jaren in en uit de gevangenis gingen, het was mijn eerste keer. Wel ben ik vaak op het politiebureau beland waar ik met taakstraffen wist weg te komen.

In detentie sloot ik me aan bij mijn groep bekenden, maar wel zonder te blowen en vooral veel te sporten. Ik vond snel mijn draai op de afdeling en mensen hadden respect voor mijn manier van mijn straf uitzitten. Zo werd ik op 19-jarige leeftijd reiniger op een grote afdeling en had ik veel tijd om te sporten. Ik creëerde groepen op mijn afdeling die het leuk vonden om te sporten en nam ze met mijn fanatieke gedrag mee op sleeptouw.
Na bijna 20 maanden kreeg ik een enkelband en mocht ik thuis mijn straf uitzitten. Ik begon vol nieuwe energie mijn werk als kapper weer op te pakken.

Na 2 maanden mocht mijn enkelband eraf, 1 maand later had ik mijn eigen woning en 2 maanden daarna ging ik op vakantie. Dit had ik van tevoren aangegeven bij de reclassering maar ik wist nog geen precieze datum. Na een vlucht gevonden te hebben die een week later vertrok, belde ik mijn reclassering begeleider om het door te geven maar die was niet aan het werk en haar telefoon stond uit, ik gaf het door aan een assistente en die zou het haar laten weten.
Eenmaal terug van vakantie, lagen er brieven van de rechtbank op mijn deurmat. Ik moest verschijnen voor de rechter en mijn VI uitzitten, omdat Ik niet was verschenen op mijn afspraak met de reclassering. Dit verbaasde mij omdat ik dit door had gegeven, maar er stond niks zwart op wit op papier en geen naam van de dame die ik had gesproken waardoor ik niet stevig in mijn schoenen stond. Ik moest 1 jaar terug de gevangenis in en heb daar mijn oude routine opgepakt. Sporten en reiniger.

Nu…
Nu ben ik vader van twee kinderen, nog steeds werkzaam als herenkapper en… jawel “PEDAGOGISCH MEDEWERKER”.
Na mijn laatste straf uitgezeten te hebben, heb ik gesolliciteerd als assistent begeleider bij een grote organisatie. Ik vond dat er beter gekeken moest worden naar jongeren en hun situaties voordat ze behandeld worden, en dat er rekening gehouden moet worden met wat mensen KUNNEN en niet alleen wat er van ze verwacht wordt volgens een boek. Na veel sollicitaties op verschillende woongroepen was er dan toch een plekje voor mij. Hier heb ik laten zien wat mijn skills zijn door middel van mijn eigen levenservaringen. Ik kreeg na 1 jaar een vast contract die ik vervolgens zelf heb beëindigd omdat er wat beters op mijn pad kwam wat beter te combineren is met mijn werk als kapper.
Nu werk ik via een uitzendbureau waar mijn cliënten begeleid wonen en bepaal ik zelf hoeveel uren ik werk, ik kan zo mijn klanten bij de kapperszaak beter inplannen.
‘Alles kan, zolang je blijft geloven in jezelf en vol blijft houden dat je het kan!!!’
A.