Toen ik vast kwam te zitten had ik helemaal geen zin in al het gezeik. Ik stond niet open voor verandering en alles was heel erg zwart en negatief. Dit heeft een korte periode geduurd. Ik denk dat alles mee zat: mijn advocaat was aardig, mijn casemanager, de bewaarders op mijn afdeling en de gedetineerden deden niet zo stoer als dat ik dacht. De moslim community op mijn afdeling heeft mij teruggeleid naar mijn geloof.

In een korte periode besefte ik dat ik moest veranderen, anders zou ik hier een groot deel van mijn leven doorbrengen. Wie wil dat eigenlijk? Een groot deel van het enige leven wat je hier hebt doorbrengen in beperking.

En voor wat? Voor een snel leven, veel achterom kijken, snel geld, maar eigenlijk nooit geld hebben. Ik kon geen huis kopen, geen ‘normaal’ leven hebben en geen vrouw vinden. Want wat kan ik een vrouw bieden? Zwart geld en af een toe een leuke gehuurde auto? Vrouwen willen stabiliteit en loyaliteit. Ik ben me ervan bewust wat ik achter me laat en er zal altijd een boefje in mij zitten, maar dat is oké.

Ik focus mij nu op de toekomst, met de hulp die ik hier afgelopen jaren heb gehad, de lol die ik hier heb beleefd, maar ook alle dieptepunten die ik hier heb bereikt. Ik zie het als één grote les.