BEKIR IS BACK ON THE ROAD

Ik leek wel een backpacker dat landelijk door heel Nederland rond struinde, wat kom ik toch van ver. Niemand wist meer wat ze met me aan moesten. Ik zat met mezelf in de knoop en wist mij geen houding meer aan te nemen. Ik voelde mij op een gegeven moment zo alleen, maar toch ook weer niet want ik heb een breed sociaal ondersteunend netwerk, wat altijd mijn steun en toeverlaat is geweest en ook zo zal blijven. Dit heeft mij ten alle tijden in erbarmelijke omstandigheden kracht gegeven en hierdoor ben ik alleen maar sterker geworden. Soms moet je iets negatiefs doen/meemaken om er beter van te worden en zo ook ervaring op te bouwen in het leven. Ik heb mij herpakt als een man ( elk nadeel heeft zo zijn voordeel zoals Johan Cruyff zei ).

In 3 jaren tijd heb ik 9 zorgconferenties achter de rug, wat uiterst bijzonder is. Met het Ministerie van Justitie en Veiligheid ( divisie Individuele Zaken ), vaak kwam dit ten gunste uit, want wij konden goed met elkaar debatteren over problemen en zoekende naar oplossingen en verbeteringen. Voorheen kreeg ik de stempel gevaarlijkste Tbs’er van het land opgeplakt en hier was ik natuurlijk niet zo blij mee, want hierdoor hebben vele TBS klinieken de deuren voor mij gesloten, ik moest mijzelf zien te redden.

Uiteindelijk ben ik eruit gekomen als een winnaar en niet als een loser en opgeven past niet in mijn straatje en is geen optie. Eerder heeft de rest de handdoek in de ring gegooid en ik heb hem altijd opgeraapt en vast weten te houden. Nu ik dit verhaal schrijf ben ik 33 jaar jong, gedreven en geslepen.

Voorheen kreeg ik zwaarste TBS-er van het land opgeplakt. Hier was ik niet blij mee

Bekir