ACHTERBLIJVER – Karin uit Sliedrecht

VERTEL EENS OVER JEZELF
Mijn naam is Karin, 56 jaar oud. Ik werk als docent op een school hier in Sliedrecht, daar woon ik ook samen met mijn man en mijn dochter. Wij hebben nog een zoon, maar helaas zit hij in detentie. Als hobby heb ik wielrennen met een clubje en lange wandelingen maken met onze honden.

WIE KEN JIJ IN DENTENTIE?
Mijn zoon zit vast, hij moet niet zo lang meer, hij zit ook niet zo gek heel lang, maar het is wel al de derde keer dat hij vastzit. Inmiddels om moe van te worden eerlijk gezegd. Ik ben eerder teleurgesteld, boos, verdrietig, hysterisch geworden..maar ik ben erachter gekomen dat het geen zin heeft, geen een emotie doet de situatie veranderen. Ik heb ook een lange tijd aan mijn rol als moeder getwijfeld, en niet alleen ik, maar mijn man ook. Wat hebben wij fout gedaan? We hebben een dochter en zij is helemaal niet het foute pad op gegaan of doet geen rare dingen. Doen we het dan toch goed en ligt het aan onze zoon? Zoveel vragen die wij de afgelopen jaren hebben gehad.

HAD JE VERWACHT DAT JE ZOON IN DETENTIE TERECHT ZOU KOMEN?
Laat ik het zo zeggen, toen het al te laat was kwam ik erachter dat hij geen lieverdje was. Hij was de tijd daarvoor al weinig of af en toe thuis en wij waren gewend van hem dat hij niet veel sprak over zijn werk en studie. Als we hem vroegen hoe het ging was het altijd ‘goed’ en als we meer vroegen moesten we niet zeuren. Wij dachten eerlijk gezegd dat het niet goed ging met zijn relatie. Hij had al een paar jaar een leuk meisje. Achteraf was dit al lang over.

KRIJG JE STEUN VAN JE FAMILIE OF VRIENDEN?
Zeker, wij hebben een hele hechte familie. Zij weten heus wel dat wij er niks aan kunnen doen en dat de situatie eenmaal zo is gelopen. Ze steunen ons en onze dochter enorm. Ook staan ze klaar om onze zoon met open armen te ontvangen als hij weer thuis komt.

HOE ZIE JE JULLIE TOEKOMST ALS MOEDER EN ZOON VOOR JE, NA DETENTIE?
Ik zal er voor hem zijn waar nodig. Hij zal mij ook moeten vertrouwen en hij moet echt de hulp aannemen die hem geboden zal worden. Ik weet wat mijn knul in zijn mars heeft en hij is echt flink bij de tijd. Ik hoop dat we het verleden kunnen vergeten en samen, maar ook als gezin een nieuwe start kunnen maken.

HOE IS HET ALS MOEDER OM JE ZOON IN DETENTIE TE ZIEN?
Heel moeilijk, je bent zo gek op je eigen kind, dat is niet te beschrijven. Dat is ook de reden dat ik hem nooit in de steek zal laten, hoe boos, verdrietig of teleurgesteld ik ook ben.

SCHAAM JIJ JE WEL EENS VOOR DE SITUATIE?
Niet meer..de eerste keer toen hij vast kwam te zitten wel. Ik wist helemaal niet hoe ik om moest gaan met de situatie en ik kon het zelf nog niet plaatsen. Inmiddels weet ik waar ik aan toe ben, heb ik het een plek kunnen geven en sta ik sterk in mijn schoenen. Ik schaam me niet meer.

SPREEK JE WEL EENS MET ANDERE ACHTERBLIJVERS?
Nee, ik heb zoveel steun aan mijn man, mijn gezin en onze families dat dit in mijn ogen niet nodig is geweest. In het begin heb ik veel informatie van zijn advocaat gehad waardoor ik steeds meer leerde over de situatie en hoe ik met dingen om moest gaan. Dit heeft mij enorm geholpen.

WAT ZOU JE WILLEN ZEGGEN TEGEN ALLE ACHTERBLIJVERS?
Zoek steun bij iemand, is het voor jou een andere achterblijver, een forum, een professional of een vriend/vriendin dan is dat genoeg, zolang je er met iemand over kan praten of informatie kan uitwisselen. Voor mij was dit de advocaat van mijn zoon en mijn gezin/familie. Communiceer goed met degene die jij kent in detentie, ook jullie kunnen van elkaar leren.