[av_one_fourth first min_height=” vertical_alignment=’av-align-top’ space=” margin=’0px’ margin_sync=’true’ row_boxshadow_color=” row_boxshadow_width=’10’ link=” linktarget=” link_hover=” padding=’20px’ padding_sync=’true’ highlight_size=’1.1′ border=’2′ border_color=’#e5e5e5′ radius=’0px’ radius_sync=’true’ column_boxshadow=’aviaTBcolumn_boxshadow’ column_boxshadow_color=’#d8d8d8′ column_boxshadow_width=’10’ background=’bg_color’ background_color=” background_gradient_color1=” background_gradient_color2=” background_gradient_direction=’vertical’ src=” attachment=” attachment_size=” background_position=’top left’ background_repeat=’no-repeat’ animation=” mobile_breaking=” mobile_display=” av_uid=’av-2tuv7q’ custom_class=”]

[av_image src=’https://www.timeys.nl/wp-content/uploads/2019/10/Marjan-1-300×236.png’ attachment=’1858′ attachment_size=’medium’ align=’center’ styling=” hover=” link=” target=” caption=” font_size=” appearance=” overlay_opacity=’0.4′ overlay_color=’#000000′ overlay_text_color=’#ffffff’ copyright=” animation=’no-animation’ av_uid=’av-ju2ot6on’ custom_class=” admin_preview_bg=”][/av_image]

[/av_one_fourth][av_three_fourth min_height=” vertical_alignment=’av-align-top’ space=” margin=’0px’ margin_sync=’true’ row_boxshadow_color=” row_boxshadow_width=’10’ link=” linktarget=” link_hover=” padding=’20px’ padding_sync=’true’ highlight_size=’1.1′ border=’2′ border_color=’#e5e5e5′ radius=’0px’ radius_sync=’true’ column_boxshadow=’aviaTBcolumn_boxshadow’ column_boxshadow_color=’#d8d8d8′ column_boxshadow_width=’10’ background=’bg_color’ background_color=” background_gradient_color1=” background_gradient_color2=” background_gradient_direction=’vertical’ src=” attachment=” attachment_size=” background_position=’top left’ background_repeat=’no-repeat’ animation=” mobile_breaking=” mobile_display=” av_uid=’av-ju2oqq7c’ custom_class=”]

[av_heading heading=’Marjan Gorissen zat hoogzwanger onterecht vast – interview door Timeys’ tag=’h2′ link_apply=” link=’manually,http://’ link_target=” style=” size=” subheading_active=” subheading_size=’15’ margin=’20px’ margin_sync=’true’ padding=’10’ color=” custom_font=” av-medium-font-size-title=” av-small-font-size-title=” av-mini-font-size-title=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-k1kekclu’ custom_class=” admin_preview_bg=”][/av_heading]

[av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-ju2p3ipy’ custom_class=” admin_preview_bg=”]
Marjan Gorissen (44) zat als 21-jarige 103 dagen onterecht vast voor de moord op een peuter. Ze was hoogzwanger toen ze opgepakt werd, en beviel uiteindelijk in de gevangenis. Marjan schreef hier een boek over: De verdwijning van Robin. Timeys sprak haar, omdat we vooral benieuwd zijn hoe het is om niet alleen onterecht maar ook nog hoogzwanger vast te zitten en tijdens detentie te bevallen.

Wat kunnen mensen leren uit jouw boek en waarom heb jij het geschreven? 
‘Dat je vrij moet blijven van oordelen. Ik weet dat dat heel lastig is want we oordelen intuïtief, in mijn boek beschrijf ik wat oordelen met mensen kan doen.’
‘Het boek heb ik in eerste instantie geschreven voor lotgenoten en voor mensen die het gewoon even niet meer zien zitten. Maar ook de weg naar de hulpverlening, om dat vangnet te gaan creëren. En om dat vangnet te creëren moest ik mezelf zichtbaar maken.’

Hoe kom je de tijd in detentie door terwijl je onterecht vast zit?
‘Ik werd heel de dag gehoord, iedere dag, langdurig. En ik zat in volledige beperking dus werd ’s ochtends opgehaald en ’s avonds teruggebracht. Ze brachten wel nog warm eten, dat werd speciaal voor mij bewaard. Maar ik werd iedere dag gehoord, dus ik kon er niet echt bij stil staan.’

Hoe verliep je bevalling in detentie?
‘Ja dat is natuurlijk het ergste, hetgeen waar ik het meeste last van heb gehad. Je bevalt met een rechercheur naast je bed, en mijn toenmalige man zat ook vast voor dezelfde zaak. We hebben allebei 103 dagen vastgezeten, maar hij mocht uiteindelijk wel bij de bevalling zijn. Hij moest wel eerst zijn cel een keer ‘verbouwen’, want in eerste instantie kreeg hij geen toestemming, maar uiteindelijk kreeg hij toch toestemming.
We kregen wel de opdracht om niet over de zaak te praten bij de bevalling, en er zat een agent naast mij. In de verloskamer kreeg ik te maken met allerlei mensen die me voor mijn gevoel veroordeelden, omdat zij wisten waarvoor ik zat. De rechercheur was ook niet al te vriendelijk. Ik had geen contact met thuis want ik had volledige beperking.
Erger dan dat kon het niet voor mij, het was echt de hel! Om die reden heb ik 19 jaar gewacht om het lef te hebben om nog een keer mama durven te worden, ik durfde daarvoor niet, bang voor al die emoties van de eerste bevalling. Bang dat ik het niet aan zou kunnen. Die bevalling in detentie is echt het grootste trauma van m’n leven.’

Hebben jij of je toenmalige man steun gehad aan medegedetineerden?
‘We hadden volledige beperking en mochten dus met niemand praten. Er was wel een gedetineerde vrouw die ik weleens zag langslopen die schoonmaakte. Als ik naar het verhoor moest knipoogde ze weleens, of gaf ze me een knuffel, dat gaf me steun. En de gedetineerden hebben eens een keer een voordracht gedaan tijdens een kerkdienst voor mij. Dat was wel heel bijzonder, toen werd ik gehaald, en ik ben niet gelovig maar ik deed het wel. Het was een soort gedichtje voor mij terwijl ik die vrouw niet kende en nooit gesproken had, dat was echt heel bijzonder, heel erg mooi!’

Wat voor tips heb jij voor gedetineerden die momenteel vast zitten, en ook voor de gedetineerden die onterecht vast zitten?
‘Tips vind ik heel lastig, maar blijf vooral in jezelf geloven. Ik ben wel heel ruimdenkend wat dat betreft, en vind dat iedereen een tweede kans verdient dus ga vooral als je naar huis komt je leven weer goed oppakken.’
‘Blijf jezelf laten horen, niet opgeven. Ook al word je veroordeeld, nooit opgeven.’

Hoe ben je opgevangen door familie en vrienden nadat je bent vrijgekomen?
‘Mijn directe familie, dus echt het gezin waar ik in opgegroeid ben, dus mijn vader, moeder en broer zijn er altijd voor mij geweest. Maar het kringetje daaromheen, vrienden en kennissen hebben veel afstand van me genomen, ze vroegen niet van: ‘He Marjan wat is er nou gebeurd, heb je er echt niets mee te maken?’ Niemand deed dat!’

Waarom namen die vrienden en kennissen afstand, ook al was je onschuldig?
‘Waar rook is is vuur, er kwamen allerlei oordelen. Er kleeft misschien een smetje aan je, en daar willen ze niet mee geassocieerd worden. Nu het boek uit is, en veel publiciteit krijgt, zijn zij juist degene met positieve reacties, en ik vind het leuk dat ze reageren, ik ben veel te liefdevol om boos te worden, maar dan denk ik wel: ‘waar ben je dan al die 23 jaar geweest?’
[/av_textblock]

[av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-k1ker597′ custom_class=” admin_preview_bg=”]

‘Er zou een vangnet moeten komen voor
mensen die onterecht vast hebben gezeten’

[/av_textblock]

[av_textblock size=” font_color=” color=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” av_uid=’av-ju2p3ipy’ custom_class=” admin_preview_bg=”]
Hoe heb je de nazorg ervaren?
‘Die was er niet echt vind ik, en ik wil daarom graag de deur zijn waar die andere 16.000 mensen die schadevergoeding kregen, omdat ze onschuldig zijn, kunnen aankloppen. Die mensen moeten kunnen zeggen wat hen is overkomen, erover durven te praten.
Er is momenteel geen vangnet, er is niet iemand die vertelt hoe je met vooroordelen moet omgaan, of een werkgever die je onterecht ontslaat. Continue blijf je tegen muren aanlopen, terwijl je onschuldig bent, hierdoor ga je jezelf downgraden. Je blijft dan maar liever thuis omdat het contact met je vrienden er niet meer is. Het is dus zeker belangrijk dat er een vangnet komt voor mensen die onschuldig vast hebben gezeten. Omdat je zonder hulp jezelf steeds meer gaat afbreken.
Ik heb van de week een agent gesproken, die mij vertelde: ‘Je boek maakt wel indruk in onze organisatie.’ We hebben het ook over dat vangnet gehad, en hij begreep mij ook, maar zijn eerste vraag was: ‘wie gaat dat doen?’ Het is goed inzichten te delen, en op die manier tot ideeën te komen. De handjes van de politie zijn al aardig gevuld met werk, een andere organisatie zou dit op moeten pakken.’

Heb je de ouders van het slachtoffer nog gesproken nadat je vrij bent gekomen?
‘Nu inmiddels wel, maar die ouders hadden eerst ook zoiets van: Marjan was de hoofdverdachte en is vrijgelaten, en nu heeft ze er opeens niets mee te maken. Hoe kan dat? De politie heeft eerst gezegd toch dat zij het heeft gedaan, dus dat zal dan wel zo zijn.’

Heb je ooit nog iets van de dader gehoord, zo ja, wat voor impact heeft dit op je gehad?
‘Nee, ik heb nooit meer iets van haar gehoord, ik heb haar ook bewust nooit opgezocht en ook nooit opgezocht waar ze vastzat. Ik heb haar onbelangrijk gemaakt, als ik nu over haar praat voel ik er niks bij.’

Veranderde je leven toen de echte dader was opgepakt?
‘Zij heeft op dag 99 van mijn detentietijd tegen mij gezegd: ik heb Robin zelf omgebracht en ik heb jou beschuldigd terwijl jij er niks mee te maken hebt. Dan hoor je iets wat je al weet, maar wat je eigenlijk niet geloofde. Ik was toen niet in staat om te bedenken dat mijn beste vriendin in staat was om een kindje om te leggen. Toen ze dat tegen me zei voelde ik de grond onder mijn voeten wegvallen. Het was een overlading van emoties.’

Hoe zagen je dagen eruit na je vrijlating, en waar liep je tegenaan?
‘Ik herinner dat ik tegelijkertijd met mijn toenmalige man werd vrijgelaten, en werden naar een vakantiepark gebracht, om even uit te rusten. Op het moment dat we daar aankwamen, herinner ik dat ik nog een paar dingen deed, en daarna ging het licht uit. Het eerste moment wat ik herinner, was bij mijn werkgever, toen we over personeelszaken aan het praten waren. Ze vertelde mij dat ze het zo fijn vond dat ik terug was en ze had een verrassing. We liepen naar de personeelskantine en al mijn directe collega’s waren daar om mij te steunen, en dat is het moment dat ik weer de eerste herinnering kreeg na mijn vrijlating, maar wanneer dat precies was na mijn vrijlating dat is helemaal weggevallen.’

Wat doe je momenteel in het leven?
‘Momenteel ben ik heel erg druk met interviews, maar ik ben ook bezig met een tweede manuscript. Tijdens het schrijven van dit boek ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik nooit meer iets anders wil doen dan schrijven. Dit is zo mijn ding!’

Ben je als mens veranderd na je detentietijd?
‘Ik ben niks meer van wat ik vòòr mijn detentie was, dat is misschien wel het ergste. Mijn zoon zegt: ‘Ik heb twee moeders.’ Op het moment dat ik afscheid heb genomen van de oude Marjan, kon ik mezelf accepteren zoals ik nu ben en daarna ging het beter.’

Ben je momenteel gelukkig of tevreden, hoezo wel of niet?
‘Ja, ik ben heel gelukkig en tevreden, omdat ik een heel fijn gezin heb. Door mij zichtbaar te maken heb ik al duizenden reacties gekregen, en door de steunbetuigingen weet ik gewoon dat ik dit verder moet doorzetten en op de goede weg ben, ja dat voelt gewoon goed, heel erg goed. Ik heb een hele lieve vriend, mijn zoon is inmiddels 23, ik heb een dochtertje van 4, ik stel doelen, ik heb heel leuk werk, ik doe nu wat ik leuk vind: schrijven. Van een negatieve ervaring iets positiefs maken kan ik iedereen aanraden.’

Heb je tips voor ex-gedetineerden die hun leven willen oppakken, net als jij?
‘Laat jezelf niet klein krijgen, blijf in jezelf geloven!’
[/av_textblock]

[/av_three_fourth]

Pin It on Pinterest