“Moeder, waarom blijf ik toch zo klein? Dat vindt ik namelijk helemaal niet fi jn”. “Tja” zegt moeder nu heel zacht en kriebelt kameeltje in zijn vacht “Jij bent als dwergkameeltje geboren maar ik weet dat vindt jij moeilijk om te horen”.

Toen begon het kameeltje hard te gillen Hij was zo boos en beet haar in de billen. “Stomme Kameel” riep hij moeder toe “Ik ben dat klein zijn oh zo moe. Ik zal nooit zo groot worden als jij En daarom hoor ik nooit ergens bij”.

Ik weet het, zegt moeder nu geschrokken en opeens heel erg betrokken pakt ze haar kameeltje tussen haar twee poten op schoot “Ik zal van je houden kameeltje tot aan mijn dood”. Met zijn hoefje pinkte het kameeltje nu een traantje weg. “Och moeder..ik heb gewoon dikke vette pech”. Dit te hebben gezegd gaf hem opeens een blij gevoel. En gaf hij moeder kameel een dikke kus recht op haarsmoel.

Nu was het moeder die zachtjes begon te wenen.Over wat er toch fout was gegaan in haar kamelengenen. Met bloed zweet en tranen had zij haar dwergje gebaard.