NIKS VAN MIJN HORROR SCENARIO’S WAREN WAAR

Ik wil graag mijn ervaring vertellen over mijn detentietijd.

Ik heet voor dit verhaal even Zita, een aantal mensen die dit lezen zullen deze naam dan ook herkennen, want Zita is mijn bijnaam hier.

Ik kwam 3 jaar geleden voor de eerste keer vast te zitten, ik wist niet wat mij overkwam. Ik wist niet wat ik kon verwachten en ik had allemaal horror scenario’s in mijn hoofd zitten. Ik kende hier niemand…wist niet hoe het er aan toe zou gaan… ik was verlegen, terughoudend en vertrouwde niemand.. zelfs de medewerkers niet. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk familie of vrienden spreken, iets van herkenning en een vertrouwde stem. Ik was eigenlijk gewoon bang..terwijl ik op straat de grootste mond had.

Naar mate de tijd kwam ik in een ritme en leerde ik de vrouwen hier kennen. Het was niet makkelijk om mezelf open te stellen, maar een keuze heb je niet echt..zeker niet als je hier voorlopig zit. Ook de bewaarders en het personeel hier is gewoon aardig, ook iets wat ik niet verwacht had. Ik heb met een aantal vrouwen hier een ‘ lees clubje’ we delen boeken met elkaar en praten over de boeken. Inmiddels heb ik dus echt mijn plek gevonden en ben ik helemaal uit mijn schulp gekropen. Thuis zal ik me hier nooit voelen, omdat ik weet dat mijn thuis buiten detentie is, maar een voorlopig thuis kan ik het wel even noemen.

Niks van mijn horror scenario’s waren waar. Iedereen is hier met haar eigen reden en dat moet je accepteren en respecteren. Leef en laat leven.

Ik wil graag nieuwe gedetineerden een hart onder de riem steken. Je gaat je plekje echt vinden. Alles komt goed en tel de dagen af tot je weer naar huis mag, ook al zijn het soms heel veel dagen.

Zita