Keep in touch

Beste allemaal,

Ik schrijf als een achterblijver in de tijd van de coronacrisis.
Inmiddels heb ik mijn zoon nu 4 weken niet kunnen zien. Vrijdag 13 maart was er nog bezoek, maar we kregen die dag het bericht dat vanaf de volgende dag de komende tijd geen bezoek meer zou zijn.
Omdat het risico van verspreiding van het coronavirus zoveel mogelijk moet worden voorkomen, is het sinds 14 maart 2020 voor volwassen gevangenen en sinds 1 april 2020 ook voor jongeren in een justitiële jeugdinrichting niet meer mogelijk om bezoek te ontvangen.

Voor zover nu bekend, op het moment van het schrijven van dit stukje, duren de maatregelen in ieder geval tot en met 28 april 2020.
De buitenwereld is op dit moment afgescheiden van de gevangeniswereld. De coronacrisis waar iedereen in de wereld mee te maken heeft, treft ook onze gevangenis- en achterblijverswereld en daardoor ook mij, als moeder van een gedetineerde. Natuurlijk begrijp ik het: een besmetting binnen een gevangenis, zou door het besloten karakter van de inrichtingen grote gevolgen kunnen hebben voor personeel en gedetineerden. Ik ben natuurlijk blij dat DJI iedereen wil beschermen en daarom maatregelen treft, maar het is zwaar voor alle betrokkenen: de bewaarders, gevangenen en achterblijvers.

Omdat bezoek en verlof op dit moment niet mogelijk is, wordt skypen (beeldbellen) als mogelijkheid aangeboden. Zo kunnen gedetineerden toch in contact blijven met hun dierbaren. Dat is echt heel fijn. Voor een veilig gebruik van skype treft DJI maatregelen. Dat is logisch en noodzakelijk want er zijn misschien toch anders mensen die misbruik kunnen maken van dit alternatief. Skypen moet, net als regulier bezoek, worden aangevraagd en vindt plaats in een geschikte ruimte buiten de cel. Zodat door gevangenispersoneel toezicht kan worden gehouden. Voor de coronamaatregelen was ik vooral blij als ik op bezoek kon, maar hoe blij ben ik nu met de Skypeverbinding met mijn zoon! Hopelijk blijft deze mogelijkheid naast de gewone bezoekmogelijkheden bestaan: zo positief, motiverend, socialiserend, voor zowel mij als mijn zoon.

Ondertussen houd ik ook al het nieuws op televisie en internet in de gaten en hoop dan telkens geen bericht tegen te komen over een uitbraak van corona in één van de PI’s. Wat mooi was het om te horen dat gedetineerden in verschillende gevangenissen mondkapjes produceren omdat de mondkapjes schaars zijn door het coronavirus. Het gaat dan wel in eerste instantie om eenvoudige katoenen mondkapjes voor eigen gebruik én voor andere maatschappelijke sectoren, met uitzondering van de zorg omdat de zorg andere eisen aan de mondkapjes stelt, maar toch ben ik trots. Ik ben trots omdat mijn zoon inmiddels ook mondkapjes maakt. Hij vindt het fijn om door zijn maatschappelijke bijdrage nu ook een steentje bij te kunnen dragen aan de bestrijding van het coronavirus.

De maatregel van de opschorting van bezoek en verlof is tijdens het schrijven van dit stukje tot en met 28 april. Ik hoop dat we tijdens de publicatie van dit stukje inmiddels onze dierbaren weer kunnen bezoeken. Het wordt spannend, zal ik mijn zoon sowieso kunnen bezoeken op Moederdag, zondag 10 mei? Een fysieke omhelzing, een Skype verbinding, een telefoongesprek, het maakt niet uit als ik hem sowieso maar heb gesproken en dan vooral in goede gezondheid. We moeten flexibel en sterk zijn en blijven, want dan komen we deze crisistijd door. Dat kan maar op één manier, door vast te houden aan de gedachte dat er weer 100% zeker betere tijden aankomen en dat kan door hetgeen we nu doen: Alles om gezond te blijven!
Ik wens iedereen een snel weerzien met familie en bekenden in goede gezondheid toe!

S.